Sanne ten Bokkel Huinink

Directeur (Fonds 1818 en Het Nutshuis)

06 23 39 36 17

directeur@fonds1818.nl

Werkdagen

Maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag om de week.

Nevenfuncties

Voorzitter van het bestuur van European Foundation House S.A., Brussel
Lid van het bestuur van Stichting Monument Kloosterkerk
Penningmeester bestuur FIN
Lid van de Maatschappij van Welstand, lid commissie subsidieprojecten in de samenleving
Lid van de Koninklijke Haagse Woningvereniging van 1854
Lid van Sociëteit De Witte
Lid van Steering Committee van de EFFIO (European Foundation Financial and Investment Officers Group)
Voorzitter van het Uitgeversberaad van Kerk in Den Haag

Maak kennis met Sanne

Of het nu gaat om een Europees overleg met internationale collega-fondsen of de Facebookpagina van zijn Haagse woonwijk: op alle plekken waar Sanne ten Bokkel Huinink zich beweegt toont hij dezelfde actieve betrokkenheid. “Ik wil me altijd nuttig maken, meedoen en meedenken, dat zit er nu eenmaal in.” Deze instelling maakt Sanne tot een positieve, geïnformeerde en altijd nieuwsgierige directeur van Fonds 1818 en Het Nutshuis.

Onlangs trok een artikel in NRC Sannes aandacht. In het stuk stond dat artsen aangeboren afwijkingen kunnen ontdekken door cellen van een embryo te onderzoeken. Hoe is dit mogelijk, kun je in zo’n vroeg stadium al cellen afnemen zonder het embryo aan te tasten?, vroeg Sanne zich af. Veel mensen zullen de krantenpagina vervolgens omslaan en er verder niet meer bij stilstaan. Zo niet Sanne. Hij zocht het e-mailadres van de in het artikel genoemde wetenschapper op en stuurde haar zijn vragen. Een vriendelijke reactie met uitleg volgde.

Dit voorbeeld laat treffend zien dat Sanne de wereld niet zomaar aan zich voorbij laat trekken: hij heeft er een actieve plaats in. Met zijn nieuwsgierige en betrokken houding stelt hij zich ook open voor anderen. Een aanvrager die graag persoonlijk aan Sanne zijn of haar plan voorlegt. Een collega-fonds dat vastloopt met iets. Een middelbare schoolklas die wil langskomen om te horen wat fondsen zijn en hoe ze werken. Ze kunnen allemaal rekenen op Sannes luisterend oor en enthousiaste medewerking.

Scholier en student die niet stilzat

Over de middelbare school gesproken: toen hij daar zelf nog op zat, in Vught, hield Sanne zich ook al met van alles bezig. Van voorzitter van het leerlingenbestuur tot hoofdredacteur van de schoolkrant. “In die tijd, eind jaren tachtig, kwamen de computers op. Het was een leuke ontdekkingstocht om Word Perfect onder de knie te krijgen. Ik zie me nog zitten, samen met de rector, met alle papieren schoolkrantteksten die opeens die computer in moesten.”

Vanuit Vught vertrok Sanne naar Delft, waar hij Civiele Techniek studeerde aan de Technische Universiteit en de rest van zijn tijd wederom vulde met allerlei nevenactiviteiten. De roeivereniging, de debatclub, verschillende besturen en commissies.

Een efficiënte planner

Veel dingen tegelijk doen: Sanne raakt er niet snel door van slag. Hierbij helpt een fijne kwaliteit hem: hij is een efficiënte planner. Dat liet hij op de TU al duidelijk zien. “Ik wilde per se niet langer dan zes jaar over mijn studie doen. Daardoor wist ik al een tijd wanneer ik zou afstuderen. Mijn professor zag het niet gebeuren, zeker toen ik dat laatste half jaar nog een berg werk moest verzetten. Maar het is me toch gelukt, tot de vrolijke verbazing van mijn professor, die hij bij de buluitreiking uitte.”

Ook vandaag de dag profiteert Sanne van dit talent. “Ik kan goed inschatten hoeveel tijd iets me kost. Het helpt me ook dat ik een punt kan zetten. Dan denk ik: ik kan er nu nog drie uur naar kijken, maar ik kan ook ophouden.”

Brug tussen techneuten en ambtenarij

De wereld van water, bruggen en dijken, waarin Sanne tijdens zijn studie was ondergedompeld, vond hij erg interessant. Het werkleven dat aansloot op die studie sprak hem echter minder aan. “Die opties voelden voor mij te eenzijdig. Om het even simpel te zeggen: ik zag mezelf niet alleen maar sommetjes maken. Ik wilde me breder oriënteren en ontwikkelen.”

Die verbreding vond Sanne eind jaren negentig bij een klein subsidieadviesbureau in Den Haag dat technische bedrijven adviseerde over het binnenhalen van subsidies. Zij zochten een ingenieur zonder werkervaring. “In deze baan kon ik me financieel, juridisch en economisch onderleggen, met techniek als kern. Los van de inhoud was het ook heel leerzaam om de brug te vormen tussen de techneuten en de ambtenarij en dus die verschillende talen te leren kennen en spreken.”

Een heel eigen taal sprak overigens ook Sannes baas bij dit bureau. “Hij was een man van de oude stempel met opmerkelijke regels waar ik met een glimlach aan terugdenk. Zo moest je altijd een grote tas vol papierwerk meenemen, daarmee maakte je volgens hem direct indruk op de klant. Een woordenboekje aanleggen met het vocabulaire van de klant was ook verplicht. En bij bijeenkomsten moest je altijd hard roepen waarvan je was – ‘PWL Eurosubsidies!’ -, voordat je een vraag stelde.”

BlackBerry op stil

Met dat harde roepen trok Sanne niet alleen de aandacht van potentiële klanten, maar ook van een ander bedrijf. In het jaar 2000 maakte hij de overstap naar PricewaterhouseCoopers, afgekort PwC, waar hij ruim acht jaar werkte als subsidieadviseur.

Nog altijd heeft Sanne veel baat bij de opgedane kennis, het opgebouwde netwerk en het strak leren organiseren, maar echt thuis heeft hij zich in die PwC-wereld nooit gevoeld. “Alles was gericht op geld. Een negen tot vijf-mentaliteit werd niet gewaardeerd, maar ik kreeg in die uren wel gewoon mijn werk gedaan én ik wilde ook graag tijd overhouden voor de besturen waarin ik zat en voor mijn gezin met twee jonge dochters. Toen de BlackBerry kwam wilde iedereen er één om altijd bereikbaar te kunnen zijn. Ik zette ‘m juist uit buiten werktijd, tot ongeloof van mijn collega’s. Toen ik voelde dat ik té cynisch werd, was het tijd om te gaan.”

Wél thuis in de fondsenwereld

Sannes stap van een commerciële multinational met wereldwijd 150.000 medewerkers naar een eeuwenoud vermogensfonds met vier medewerkers was groot. Maar het leverde hem precies op waar hij naar zocht. In 2008 werd hij aangenomen als rentmeester van Stichting Boschuysen en de Fundatie van Renswoude in Den Haag.

“Op mijn allereerste werkdag had ik een afspraak met het Jeugd Interventie Team (JIT) over het helpen van Haagse tienermoeders. Dat voelde meteen zo relevant en concreet. Hoe kunnen we bijdragen aan een mooiere samenleving? Hoe kunnen we de krachten bundelen met andere fondsen en met de gemeente? Daar wilde ik me mee bezighouden – en dat wil ik nog steeds.”

Omdat de organisatie van Boschuysen zo klein is, kreeg Sanne alles op zijn bord: van IT tot verzekeringen, van huisvesting tot communicatie. “Ik heb vijfduizend adviezen geschreven en aan het bestuur voorgelegd. Ook was ik bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het onderhoud van het toenmalige pand, het Renswoudehuis. Hierdoor ben ik ook heel vertrouwd met het werk van al mijn huidige collega’s bij Fonds 1818. Of het nu gaat om het behandelen van donatieaanvragen door de projectadviseurs of het managen van Het Nutshuis door Niels; ik vind het fijn om me goed in iedereen te kunnen verplaatsen en mee te kunnen denken.”

De vierkante postzegel

Natuurlijk gaat het nooit onopgemerkt voorbij als iemand de nieuwe directeur wordt van een bedrijf of organisatie, maar Sanne viel in 2018 wel echt met zijn neus in de boter. “Het was het jubileumjaar van Fonds 1818 en de Haagse Nutsspaarbank, waardoor ik meteen overal naartoe mocht en veel mensen ontmoette, van optredens op de regionale tv tot een bezoek van alle burgemeesters uit onze regio. Dat was erg leuk, en zo was ik meteen op vlieghoogte.”

Hoewel Fonds 1818 een grotere organisatie is dan Boschuysen en meer projecten steunt, is het werkgebied juist kleiner: negentien gemeenten in plaats van landelijk. Sanne vindt dat alleen maar prettig. “Ik heb twee broers die all over the world willen werken, maar dat heb ik zelf helemaal niet. Ik ben van de vierkante postzegel. Ik geniet ervan dat ik letterlijk de plekken ken van de door ons gesteunde projecten. En hoe leuk is het om op de fiets van werk naar huis soms een aanvrager tegen te komen en te groeten? Op dat soort verbindingen draait een maatschappij toch? Hetzelfde fijne gevoel heb ik in Het Nutshuis, waar we groepen huurders steeds weer zien terugkeren omdat ze zo genieten van ons gebouw.”

Fondsen verenigen

Sanne mag zich dan graag binnen die vierkante postzegel bewegen, hij houdt wel zicht op een groter plaatje. Zo is hij penningmeester van de FIN, de landelijke branchevereniging voor vermogensfondsen en foundations. Onder de FIN-vlag publiceert hij ook over de vraag die hem op dit moment erg bezighoudt: hoe kunnen we aanvragers meer helpen vanuit vertrouwen en aanvraagprocessen vereenvoudigen? “Zoals onze aanvragers mensen verenigingen in hun projecten, zo probeer ik dat te doen met de fondsen zelf. Door als fondsen onze krachten te bundelen kunnen we niet alleen aanvragers beter helpen, het is ook erg leuk om van elkaar te weten wat ons bezighoudt. Zo blijven we ook van elkaar leren.”

Zoekveld